طـــومـــار

دوستم یک ماه گذشته را عراق بوده . رفته 46 ساعت فیلمبرداری کرده آورده ریخته جلوی من که تدوین کنم . من نشستم دارم تصاویر را نگاه میکنم . جاهایی که 4 ماه پیش با هم رفته بودیم.

عراق جای خیلی خرابی است . حتی خراب تر از آن چیزی که تصور میکنید . از همین لب مرز ایران که با ماشین سیر کنید تا برسید به نجف یا بغداد یا کربلا توی راه هیچ شهری نمیبینید . هرچه هست دهات کوره های خیلی کوچک و محروم است .

نجف بعد از بغداد آباد ترین شهر عراق است . یک جورهایی پایتخت دوم عراق است . حتی از برخی نظرات از بغداد مهم تر هم هست . فکر میکنید تفریح مردم نجف چیست ؟ قلیان . لب شط قلیان خانه هایی هست که سرد درشان نوشته کازینو . دفعه اول که دیدم با تعجب پرسیدم کازینو ؟ توی نجف ؟ . اما نه این با آن کازینو ها فرق داشت . مردها میروند مینشینند آنجا قلیان میکشند آهنگ عربی هم از بلند گو ها پخش میشود . میگویند میخندند ، شب میروند خانه شان . توی شهر نجف اصلا نمیدانند شهر بازی چیست . حتی توی شهر به این بزرگی و مهمی یک استخر هم وجود ندارد . نجفی ها میگفتند سابق بر این یک پارک توی شهر بود که آن هم خراب شده . یعنی تمام دارایی یک شهر به این بزرگی فقط یک پارک بوده .

احمد دوست عراقی ما ، پس انداز هایش را سالی یک بار میآید ایران میرود مشهد و شمال خرج میکند میرود .

عراقی ها چهره های در هم رفته ای دارند. غم سنگینی پشت چشمانشان است . به دوستم گفتم : قیافه هاشون یه جوری مظلومه که انگار همشون بچه یتیمن" . اما همین ها ، همین آدمهای بی نهایت غمگین و جنگ زده ، هرچقدر که بخواهید مهربان و مهمان نوازند .

شاید شما دلتان برای پاریس رفتن تنگ شده باشد . شاید به نظر شما احمقانه باشد اما من دلم برای عراق رفتن تنگ شده .